İhlas gömleğini sırtından indirmeyen mümine hiç kimse değer vermese bile yüce Allah ona yeterlidir. Şüphesiz ki imân, dünya ve âhiret nîmetlerinin en üstünüdür. 
O bakımdan hem elde edilmesi büyük bir basiret ve marifet ister hem de korunması ve ürün vermesi üstün gayretlere ve aralıksız fedakârlıklara bağlıdır. 
İmân'a bu açıdan baktığımızda, ona karşılık verilecek mükâfat da o nisbette kıymetlidir ve devamlıdır. 
İşte bu üstün nîmet ve devlete erişen bahtiyarlara, hiç kimse değer vermese bile Allah'ın onlara değer vermesi ve onları övüp iltifatına lâyık görmesi, yeter de artar. 
Nitekim Mekke'de çok zor günler geçiren ve başta hısımları olmak üzere kavim ve kabilesiyle arası iyice açılan, yüce Allah'tan başka desteği ve yardımcısı bulunmayan Rasûlullah ﷺ böyle bir atmosfer içinde bulunduğu yıllarda bile, Cenâb-ı Hakk'ı tek ümit kaynağı bilmiş, O'nun rahmet ve iltifatıyla içini doldurup gönül yatışkanlığına kavuşmuş bulunuyordu.